De reis is begonnen

Het is twintig voor zes, in de achtergrond zingt Frank Sinatra "Come fly with me". Ben ik nu al in the States of lig ik nog in mijn bed in Zerkegem en ben ik aan het dromen? Titus en Nero maken mij met hun gemiauw duidelijk dat het tijd is om op te staan en de droom in werkelijkheid te brengen .

Op onze weg naar het treinstation groeten we onze naarstige fietser Gilbert, van het werk, nog een laatste maal. De vlucht verloopt vlekkeloos en de obligatoire foto en vingerafdrukken verlopen extreem vriendelijk en vlot. Het afhalen van de auto is dan weer een afknapper. In tegenstelling tot andere jaren stond onze auto niet gereed, maar mochten wij zelf ene uitkiezen. Wij hadden een mid-sized besteld. Tot onze verbazing stonden er enkel full-sized wagens. Ze zijn niet alleen groot, maar ze hebben een zeer diepe koffer met een hoge inlaadbak. Niets voor mijn rug dus werd de manager aangesproken en van Gail kregen we een mid-sized SUV: een Ford Edge.

Onze huurwagen - Ford Edge

 Het geluk zat ons deze keer niet mee. Dde autostrade werd tussen Washington en Baltimore volledig versperd door een grote vrachtwagen die zich dwars over de autoweg had gezet. Met gevolg dat we 50 mijl mochten omrijden.

Het motel waar we de volgende vier nachten verblijven, kenden we nog van 2009. Nadat we waren geïnstalleerd , begaven we ons naar Applebees om de innerlijke mens na deze lange reis te versterken. De frisse pint van het vat en de hamburgers, die wij aan halve prijs kregen, werden voorzien van het gekreun van enkele plaatselijke Idolen in spe die hun beste karaoke etaleerden.

Applebee's karaoke