Dag 7 - Triangle

Wij hebben al redelijk wat kilometers afgelegd tijdens de vorige drie rondreizen. Jullie mogen van mij dan ook aannemen dat van alle steden die wij al hebben bezocht, Baltimore de koning is van de file. Ongeacht welke kant je op gaat, je moet zeker rekening houden met een file. Ons madam van de GPS moest dan ook overuren draaien om ons rond de file richting Washington te leiden. Met een wegenkaart zorgde Colette ervoor dat de GPS mij niet terugstuurde naar de zelfde autostrade.

National Museum of the Marine Corps

De weerprogramma’s gaven hevige regenval ten noorden en oosten van Washington. Het programma van vandaag werd dan ook aangepast. Het werd een bezoek aan het National Museum of the Marine Corps. Dit museum hadden we in 2007 op ons eerste rondreis al eens bezocht. Ondertussen hebben ze 2 nieuwe zalen opengesteld. De eerste gaat over de oprichtingsjaren, maar deze over de eerste wereldoorlog sprak ons het meest aan. De reconstructie van de slag om het bos van Belleau in juni 1918 was zeer realistisch. Tijdens de eerste dag van de drie weken durende gevechten vielen meer slachtoffers dan ze tot dan in al hun veldslagen sinds hun oprichting hadden geleden; 31 officieren en 1.056 soldaten.

Bos van Bellau

Naast hun eetgelegenheid hebben ze de taverne ‘Tun Tavern’ nagebouwd. In deze taverne te Philadelphia werden de eerste marines gerekruteerd onder het voorwendsel van een biertje en de belofte om de wereld te zien. Vandaag kunnen de bezoekers er een frisse pint drinken en een lichte maaltijd nuttigen.
Op weg naar het museum had Colette enkele afritten ervoor een Ikea gezien. Nieuwsgierig als alle vrouwen zijn, wilde ze wel eens zien of ze hier in Amerika hetzelfde verkochten als in België. Mijn voorstel om de folder te doorbladeren, werd genegeerd. Dus kon ondergetekende zoals een braaf schoothondje de pijlen in de winkel volgen tot aan de uitgang en een bord Zweedse balletjes achter zijn kiezen steken.
De autorit naar het hotel in Arlington werd vergezeld van een klank en lichtspel terwijl de watersluizen open stonden. De ruitenwisser slaagden er niet in om de voorruit watervrij te houden en je zag met moeite 50 meter voor je, terwijl de grote vrachtwagens je links en rechts tegen de snelheidsgrens voorbijstaken. Ook al zaten we in een SUV toch voelde ik mij maar heel klein bij deze ontzagwekkende natuurelementen .